Η πυγμαχία («πυγμή») στην αρχαία Ελλάδα ήταν σκληρότερη ακόμη και από το σημερινό επαγγελματικό box. Στην αρχαία πυγμαχία δεν υπήρχαν ούτε κ...
Νικητής αναδεικνύονταν εκείνος που θα έθετε νοκ άουτ τον αντίπαλο ή θα τον εξανάγκαζε να εγκαταλείψει τον αγώνα. Σε περίπτωση μεγάλης διάρκειας του αγώνα και μη ανάδειξης νικητή εφαρμόζονταν, με συμφωνία και των δύο αντιπάλων, η φοβερή «κλίμαξ».
Στην κλίμακα ο πυγμάχος περίμενε χωρίς άμυνα τη γροθιά του αντιπάλου
Ήταν κάτι σαν τη διαδικασία των πέναλτι στο ποδόσφαιρο. Καθένας από τους δύο αντιπάλους καθόταν εντελώς ακίνητος και δεχόταν ένα χτύπημα στο πρόσωπο, χωρίς να κάνει καμία κίνηση να το αποφύγει!
Η σειρά των χτυπημάτων καθορίζονταν με κλήρο και νικητής αναδεικνυόταν αυτός που θα έμενε όρθιος! Υπήρχαν περιπτώσεις που πυγμάχοι σκοτώθηκαν, κατά τη διάρκεια της «κλίμακος», δεχόμενοι τρομερά χτυπήματα. Άλλωστε εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν τα γάντια πυγμαχίας που αμβλύνουν τα χτυπήματα.
Μοναδικό μέσο προστασίας ήταν δερμάτινες λωρίδες («ιμάντες») με τις οποίες οι αθλητές τύλιγαν τα δάκτυλά και τον καρπό τους για να καταστήσουν τις αρθρώσεις τους πιο σταθερές και όχι για να ελαττώσουν την ισχύ του χτυπήματος.
Ο Διαγόρας ήταν πανύψηλος και δεν καλυπτόταν από τις γροθιές των αντιπάλων του
Ο Διαγόρας ήταν πανύψηλος και δεν καλυπτόταν από τις γροθιές των αντιπάλων του
Οι πυγμάχοι που έμειναν στην ιστορία
Φυσικό είναι πως ο πρωταθλητισμός σε ένα τέτοιο σκληρό άθλημα απαιτούσε τεράστια αποθέματα σωματικών και ψυχικών δυνάμεων. Στην ιστορία έμειναν μερικοί υπερπρωταθλητές πυγμάχοι που θα έκαναν τους σημερινούς επαγγελματίες να το σκεφτούν πολύ πριν αγωνιστούν εναντίον τους.
Ο Σπαρτιάτης Ιπποσθένης κέρδισε την πρώτη θέση σε πέντε συνεχόμενους ολυμπιακούς αγώνες. Αυτό σημαίνει ότι για 16 συναπτά έτη ασκείτο και πυγμαχούσε στο ανώτερο επίπεδο πρωταθλητισμού!
Ο Ροδίτης Διαγόρας, νικητής μια φορά σε Ολυμπιακούς, τέσσερις στα Ίσθμια και δύο στα Νέμεα, ήταν πάνω από δύο μέτρα ύψος και πυγμαχούσε χωρίς καμία προσπάθεια αποφυγής των χτυπημάτων του αντιπάλου!
Ο Μελαγκόμας έτρεχε και απέφευγε τα χτυπήματα όπως οι σύγχρονοι μποξέρ
Ο Μελαγκόμας έτρεχε και απέφευγε τα χτυπήματα όπως οι σύγχρονοι μποξέρ
O Μελαγκόμας από την Καρία της Μικράς Ασίας ακολουθούσε την εντελώς αντίθετη τακτική. Ήταν τόσο ευλύγιστος και γρήγορος, ώστε απέφευγε με ευκολία τα χτυπήματα του αντιπάλου του. Ο τελευταίος συνήθως εγκατέλειπε εξαντλημένος τον αγώνα χωρίς να έχει ρίξει ούτε μια γροθιά αλλά και χωρίς να δεχθεί, καθώς ο…ευγενής Μελαγκόμας ενδιαφερόταν μόνο να αποφύγει τα χτυπήματα και όχι να τα ανταποδώσει!
Πάντως ο αθλητής με το περισσότερο θάρρος ήταν ο Ευρυδάμας από την Κυρήνη. Σε έναν αγώνα ο αντίπαλος του έσπασε τα δόντια, αλλά εκείνος τα κατάπιε προκειμένου να μην το καταλάβει ο άλλος. Στη συνέχεια με συντριπτικά χτυπήματα τον έβγαλε νοκ άουτ. Είναι σίγουρο ότι ο Μάικ Τάισον θα νικούσε κάποιον από τους παραπάνω;
Διαγόρας: Ο ανίκητος πυγμάχος του κόσμου
Το Επίκαιρο αυτό αφιέρωμα στον Μεγαλύτερο Πυγμάχο του κόσμου, είναι ένα αφιέρωμα και τάμα όλων των Ροδίων. Ήταν καλοκαίρι του 448 π.Χ., στην Ολυμπία και ο μήνας ήταν ο Απολλώνιος, μέρες ιερές και ώρες θείες των Ολυμπιακών αγώνων, στην Ιερά Άλτι της Ήλιδος.
Την ίδια αυτή ημέρα και χρονιά, οι δυο γιοί του Ημίθεου Διαγόρα, Ακουσίλαος και Δαμά-γητος, έχουν νικήσει στην Πυγμή, δηλαδή στην Πυγμαχία και στο Παγκράτιο αντίστοιχα.
Και οι σωστοί και καλοκάμωτοι γιοί του Ρόδιου Διαγόρα, στεφανωμένοι και οι ίδιοι, παίρνουν στους στιβαρούς ώμους τους τον γέροντα Διαγόρα, τον ανίκητο αθλητή και περιοδονίκη που δεν νικήθηκε ποτέ.
Ο λαός μέσα στο Στάδιο της Ολυμπίας ραίνει με άνθη τα δυο αγνά παλικάρια που περιφέρουν στους ώμους τους τον υπέργηρο, ένδοξο και αθάνατο Διαγόρα από τον Ιαλυσό της Ρόδου. Και τότε, μέσα από το πλήθος των 36.000 φιλάθλων, πετάγεται ένας Σπαρτιάτης και φωνάζει στον σοφό και ασπρομάλλη Διαγόρα:
"ΚΑΤΘΑΝΕ ΔΙΑΓΟΡΑ, ΚΑΤΘΑΝΕ ΔΙΑΓΟΡΑ, ΟΥΚ ΕΣ ΟΛΥΜΠΟΝ ΑΝΑΒΗΣΗ...", που σημαίνει στα σημερινά ελληνικά λόγια: "Είναι ώρα και στιγμή να πεθάνεις θείε και ωραίε Διαγόρα, μη θέλεις να γίνεις και θεός...".
Και εκεί, μέσα στο στάδιο, αινούμενος και διαδούμενος, δακρυρροών και πανευτυχής, ξεψύχησε στα χέρια των παιδιών του, ο Ημίθεος Διαγόρας.
Ήταν η 83η Ολυμπιάδα, έτος 448 π.Χ. όταν άφησε τη θεία πνοή του ο μεγαλύτερος αθλητής - πυγμάχος όλων των εποχών του κόσμου. Δεν νικήθηκε ποτέ. Ήταν γεννημένος στον Ιαλυσό της Ρόδου - τότε δεν είχε ιδρυθεί ακόμη η πόλη της Ρόδου - και ήταν ο πιο ωραίος, ο πιο δυνατός και ανίκητος Ολυμπιονίκης της Γης. Οι Έλληνες του 5ου αιώνα δεν τον αποκαλούσαν αθλητή, αλλά περιοδονίκη, που σημαίνει: ανίκητος αθλητής και άτρωτος άνθρωπος. Είχε ύψος πάνω από 2,20 μέτρα, όπως αναφέρει ο Πίνδαρος: "Ότι τεσσάρων πήχεων και πέντε δακτύλων, ύψους ο Διαγόρας ο Ρόδιος...".
Ο μέγας ποιητής Πίνδαρος αφιέρωσε μεγάλο και αινετικό ποίημα στον θείο και ωραίο αθλητή Διαγόρα. Το ποίημα αυτό που λέγεται: "Έβδομος Ολυμπιόνικος", ήταν γραμμένο με χρυσά γράμματα στη μετώπη του Ναού της Λυνδίας Αθηνάς, στην Λίνδο.
Ο Διαγόρας δεν νικήθηκε ποτέ. Νικούσε συνεχώς σε όλες τις Ολυμπιάδες και οι Ρόδιοι πατέρες μας του έστησαν αγάλματα όχι μόνο στη γενέτειρα του, Ιαλυσό, αλλά και μέσα στην Ολυμπία. Νίκησε στην Ολυμπία, στα Νέμεα, στα Ίσθμια και Πύθια, πολλές φορές.
Ο Διαγόρας είχε και τρία παλικάρια και δύο κόρες. Τα παλικάρια του ήταν ο Δαμάγητος, Ακουσίλαος και Δωριέας και κόρες του πανέμορφες ήταν η Καλλιπάτειρα και η Φερενίκη. Ο Διαγόρας αποκαλούνταν από όλους τους Έλληνες "ευθυμάχα" γιατί ποτέ δεν απόφευγε ούτε τον αντίπαλο, ούτε τα χτυπήματα του. Μια φορά μάλιστα νίκησε "ακονιτί", δηλαδή χωρίς να αγωνιστεί, αφού ο αντίπαλος του πυγμάχος, δεν τόλμησε να εμφανιστεί στο στάδιο.
Εφέτος αποτίουμε φόρο τιμής και αίνου στον ανίκητο Πυγμάχο της Ρόδου. Έχουν περάσει ακριβώς 2.448 χρόνια από τη θανή του Διαγόρα, που τον αθλητισμό και το ήθος, μέχρι το θρόνο του Δημιουργού τον έφερε.
Το άρθρο μας αυτό γράφτηκε ειδικά για τον Διαγόρα, αλλά και στους 32 μεγάλους Ροδίτες αθλητές που βρέθηκαν τα ονόματα και τα αγάλματα τους στην Ολυμπία και στους άλλους ελληνικούς αθλητικούς χώρους. Μεγάλοι αθλητές και ωραίοι άνθρωποι γεννήθηκαν πολλοί στην Ελλάδα και στον κόσμο μας. Σαν τον Ημίθεο, Περιοδονίκη, Ευθυμάχα, Ρόδιο Διαγόρα: ΚΑΝΕΙΣ!!!
Στην αρχαία Ρόδο το να είσαι αθλητής σήμαινε κάτι περισσότερο από το να αθλείσαι και να νικάς. Ήταν κάτι θεϊκό, αφού οι αθλητές αθλούνταν στο όνομα των θεών και ήταν οι αγαπημένοι των πατρίδων τους. Ο αθλητής ήταν σκεύος ειρήνης, φιλίας, υγείας και πατριωτισμού, αλλά και δοχείο θεού, ένα ιερό δισκοπότηρο για να μεταλαμβάνουν οι άλλοι άνθρωποι το θείο νάμα και να κοινωνούν τα ιδεωδέστερα ελληνικά και παγκόσμια ιδανικά.
Ποτέ ο αρχαίος αθλητής, Ρόδιος ή άλλος Έλληνας, δεν καταδέχονταν να πάρει χρήματα για τη νίκη του. Αυτό ήταν όνειδος και ντροπή για τον ίδιο, την πατρίδα του, τη γενιά του και τους θεούς. Βέβαια σήμερα οι οραματισμοί των αθλητών δεν είναι και τόσο υψιπετείς, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και πρόβλημα των ημερών μας. Οι Ροδίτες αθλητές υπακούουν στους κανονισμούς των αθλητικών και ιδίως των Ολυμπιακών αγώνων, αφού αυτό ήταν κέλευσμα της Ελλανοδίκου Επιτροπής, αλλά και επιθυμία των θεών.
Ιδού ποιοί ήταν οι Κανονισμοί των Ολυμπιακών αγώνων, στους οποίους διέπρεψαν οι Ροδίτες αθλητές.
ΠΡΩΤΟ:Αποκλείονται από τους Ολυμπιακούς αγώνες, οι σκλάβοι και οι βάρβαροι.
ΔΕΥΤΕΡΟ:Αποκλείονται ακόμη φονιάδες, κακοποιοί, υπόδικοι και ανέντιμοι πολίτες.
ΤΡΙΤΟ:Όλοι οι αθλητές προ των αγώνων, όφειλαν να θυσιάσουν στα ιερά της Ολυμπίας και να δώσουν τον νόμιμο όρκο. Ο όρκος έλεγε πως ο αθλητής είναι ο αγαπημένος των θεών, αγωνίζεται τον αγώνα τον καλό και νικά μόνο με τη δύναμη και ποτέ με αντιαθλητικές ενέργειες και σκέψεις.
ΤΕΤΑΡΤΟ:Όποιος αθλητής φτάνει αργά στο στάδιο, διαγράφεται.
ΠΕΜΠΤΟ:Απαγορεύεται στς ανύπανδρες γυναίκες να παρευρίσκονται στον αγωνιστικό χώρο καθ' όλη τη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων.
ΕΚΤΟ:Κατά τη διάρκεια των αγώνων οι προπονητές απομακρύνονται των αθλητικών χώρων.
ΕΒΔΟΜΟ:Απαγορεύετα στον αθλητή να σκοτώσει τον αντίπαλο.
ΟΓΔΟΟ:Απαγορεύεται στον αθλητή να χρησιμοποιεί αντιαθλητικά τεχνάσματα και πονηριές εναντίον του αντιπάλου του.
ΕΝΝΑΤΟ:Απαγορεύεται η δωροδοκία και ο εκφοβισμοί του αντιπάλου.
ΔΕΚΑΤΟ:Όποιος προσπαθήσει να δωροδοκίσει την Ελλανόδικο Επιτροπή, μαστιγώνετο δημοσίως.
ΕΝΔΕΚΑΤΟ:Απαγορεύετο να αμφισβητηθεί δημοσίως η ετυμηγορία της Ελλανοδίκου Επιτροπής
ΔΩΔΕΚΑΤΟ:Ενστάσεις γίνονται δεκτές για την ετυμηγορία της Επιτροπής, αλλά τα έξοδα βαρύνουν τον ενάγοντα.
Οι αρχαίοι αθλητές ποτέ δε διανοήθηκαν να παραβιάσουν τους Κανονισμούς αυτούς, γι αυτό είχαν πάντοτε την εύνοια των θεών, την εκτίμηση των Ελλήνων και το γέρας της πατρίδας τους. Είναι προνόμιο να είσαι αθλητής, ιδίως όταν είσαι ΡΟΔΙΟΣ.
COMMENTS