«Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να απαντήσουμε αποφασιστικά και αποτελεσματικά» Ο Ντμίτρι Τρένιν είναι εκ τον βασικών συμβούλων του Ρώσου πρ...
Ο Ντμίτρι Τρένιν είναι εκ τον βασικών συμβούλων του Ρώσου προέδρου Β.Πούτιν και θεωρεί πως ο Γ’ ΠΠ έχει ξεκινήσει και ότι η δύση θέλει την καταστροφή της Ρωσίας κάτι που σημαίνει πως αφήνει άλλη επιλογή στην Μόσχα από το να αντιδράσει αποφασιστικά και αποτελεσματικά.
Τα όσα αναφέρει στο εκτενές άρθρο του στο ρωσικό περιοδικό «Profile» είναι καίριας σημασίας γιατί είναι αυτά που λέγονται μέσα στις αίθουσες του Κρεμλίνου.
Είναι ερευνητής καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Οικονομικών και επικεφαλής ερευνητής στο Ινστιτούτο Παγκόσμιας Οικονομίας και Διεθνών Σχέσεων.
Είναι επίσης μέλος του Ρωσικού Συμβουλίου Διεθνών Υποθέσεων (RIAC).
Υπηρέτησε στις Ένοπλες Δυνάμεις της ΕΣΣΔ και της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ήταν σύνδεσμος στο τμήμα εξωτερικών σχέσεων της Ομάδας Σοβιετικών Δυνάμεων στη Γερμανία (Πότσνταμ).
Ανώτερος λέκτορας στο Στρατιωτικό Ινστιτούτο.
Μέλος της αντιπροσωπείας της ΕΣΣΔ στις σοβιετοαμερικανικές διαπραγματεύσεις για τα πυρηνικά και διαστημικά όπλα στη Γενεύη.
Ανώτερος Ερευνητής στη Σχολή Πολέμου του ΝΑΤΟ (Ρώμη).
Από το 2008 έως το 2022, ήταν διευθυντής του Κέντρου Carnegie της Μόσχας.
Ο Τρένιν είναι επίσης συγγραφέας περισσότερων από 10 βιβλίων και μονογραφιών που έχουν εκδοθεί στη Ρωσία, τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, την Κίνα και άλλες χώρες.
Ασχολείται με την διατλαντική και ευρασιατική ασφάλεια, τις διεθνείς σχέσεις, την ρωσική εξωτερική πολιτική, την γεωπολιτική και την παγκοσμιοποίηση όπως και την μετασοβιετική Ευρασία.
«Πολλοί μιλούν τώρα για την πορεία της ανθρωπότητας προς τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, φανταζόμενοι γεγονότα παρόμοια με εκείνα του 20ού αιώνα.
Αλλά ο πόλεμος εξελίσσεται. Δεν θα ξεκινήσει με μια εισβολή τύπου Μπαρμπαρόσα τον Ιούνιο του 1941 ή με μια πυρηνική αντιπαράθεση τύπου Κρίσης των Πυραύλων στην Κούβα.
Στην πραγματικότητα, ο νέος παγκόσμιος πόλεμος είναι ήδη σε εξέλιξη – απλώς δεν το έχουν αναγνωρίσει όλοι ακόμα.
Για τη Ρωσία, η προπολεμική περίοδος έληξε το 2014. Για την Κίνα, ήταν το 2017.
Για το Ιράν, το 2023.
Έκτοτε, ο πόλεμος – στη σύγχρονη, διάχυτη μορφή του – έχει ενταθεί.
Δεν πρόκειται για έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο.
Από το 2022, η εκστρατεία της Δύσης κατά της Ρωσίας έχει γίνει πιο αποφασιστική.
Ο κίνδυνος άμεσης πυρηνικής αντιπαράθεσης με το ΝΑΤΟ λόγω της ουκρανικής σύγκρουσης αυξάνεται.
Η επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο δημιούργησε ένα προσωρινό παράθυρο στο οποίο μια τέτοια σύγκρουση θα μπορούσε να αποφευχθεί, αλλά μέχρι τα μέσα του 2025, τα γεράκια στις ΗΠΑ και της Δυτικής Ευρώπης μας είχαν φέρει ξανά επικίνδυνα κοντά.
Αυτός ο πόλεμος περιλαμβάνει τις κορυφαίες δυνάμεις του κόσμου: τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους από τη μία πλευρά, την Κίνα και τη Ρωσία από την άλλη.
Είναι παγκόσμιος, όχι λόγω της κλίμακάς του, αλλά λόγω των διακυβευμάτων: της μελλοντικής ισορροπίας δυνάμεων.
Η Δύση βλέπει την άνοδο της Κίνας και την αναβίωση της Ρωσίας ως υπαρξιακές απειλές. Η αντεπίθεσή της, οικονομική και ιδεολογική, έχει ως στόχο να θέσει τέλος σε αυτή την αλλαγή.
Είναι ένας πόλεμος επιβίωσης για τη Δύση, όχι μόνο γεωπολιτικά αλλά και ιδεολογικά.
Ο δυτικός «παγκοσμισμός» -είτε οικονομικός, πολιτικός είτε πολιτιστικός- δεν μπορεί να ανεχθεί εναλλακτικά πολιτισμικά μοντέλα.
Οι μετα-εθνικές ελίτ στις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη είναι αφοσιωμένες στη διατήρηση της κυριαρχίας τους. Η ποικιλομορφία των κοσμοθεωριών, η πολιτισμική αυτονομία και η εθνική κυριαρχία δεν θεωρούνται επιλογές, αλλά απειλές.
Αυτό εξηγεί τη σοβαρότητα της αντίδρασης της Δύσης. Όταν ο Τζο Μπάιντεν είπε στον πρόεδρο της Βραζιλίας Λούλα ότι ήθελε να «καταστρέψει» τη Ρωσία, αποκάλυψε την αλήθεια πίσω από ευφημισμούς όπως «στρατηγική ήττα».
Το υποστηριζόμενο από τη Δύση Ισραήλ έχει δείξει πόσο ολοκληρωτικό είναι αυτό το δόγμα – πρώτα στη Γάζα, στη συνέχεια στον Λίβανο και τέλος στο Ιράν.
Στις αρχές Ιουνίου, μια παρόμοια στρατηγική χρησιμοποιήθηκε σε επιθέσεις σε ρωσικά αεροδρόμια.
Οι αναφορές υποδηλώνουν εμπλοκή των ΗΠΑ και της Βρετανίας και στις δύο περιπτώσεις. Για τους δυτικούς σχεδιαστές, η Ρωσία, το Ιράν, η Κίνα και η Βόρεια Κορέα αποτελούν μέρος ενός ενιαίου άξονα. Αυτή η πεποίθηση διαμορφώνει τον στρατιωτικό σχεδιασμό.
Ο συμβιβασμός δεν αποτελεί πλέον μέρος του παιχνιδιού. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι προσωρινές κρίσεις αλλά κυλιόμενες συγκρούσεις.
Η Ανατολική Ευρώπη και η Μέση Ανατολή είναι τα δύο τρέχοντα σημεία ανάφλεξης. Ένα τρίτο έχει εντοπιστεί εδώ και καιρό: η Ανατολική Ασία, ιδιαίτερα η Ταϊβάν.
Η Ρωσία εμπλέκεται άμεσα στην Ουκρανία, έχει μερίδια στη Μέση Ανατολή και ενδέχεται να εμπλακεί στον Ειρηνικό.
Ο πόλεμος δεν αφορά πλέον την κατοχή, αλλά την αποσταθεροποίηση.
Η νέα στρατηγική επικεντρώνεται στη σπορά εσωτερικής αναταραχής:
οικονομικό σαμποτάζ, κοινωνική αναταραχή και ψυχολογική φθορά. Το σχέδιο της Δύσης για τη Ρωσία δεν είναι η ήττα στο πεδίο της μάχης, αλλά η σταδιακή εσωτερική κατάρρευση.
Οι τακτικές του είναι σφαιρικές.
Οι επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη στοχεύουν υποδομές και πυρηνικές εγκαταστάσεις.
Οι πολιτικές δολοφονίες δεν είναι πλέον απαγορευμένες.
Δημοσιογράφοι, διαπραγματευτές, επιστήμονες, ακόμη και οι οικογένειές τους, κυνηγιούνται.
Οι κατοικημένες γειτονιές, τα σχολεία και τα νοσοκομεία δεν αποτελούν παράπλευρες απώλειες – είναι στόχοι. Αυτός είναι ολοκληρωτικός πόλεμος.
Αυτό υποστηρίζεται από την απανθρωποποίηση.
Οι Ρώσοι απεικονίζονται όχι μόνο ως εχθροί αλλά και ως υπάνθρωποι.
Οι δυτικές κοινωνίες χειραγωγούνται για να το αποδεχτούν αυτό. Ο έλεγχος της πληροφορίας, η λογοκρισία και ο ιστορικός αναθεωρητισμός χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν τον πόλεμο.
Όσοι αμφισβητούν την κυρίαρχη αφήγηση χαρακτηρίζονται ως προδότες.
Εν τω μεταξύ, η Δύση εκμεταλλεύεται τα πιο ανοιχτά συστήματα των αντιπάλων της.
Αφού αρνήθηκε να παρέμβει στην εξωτερική πολιτική για δεκαετίες, η Ρωσία βρίσκεται τώρα σε αμυντική θέση. Αλλά αυτές οι μέρες πρέπει να τελειώσουν.
Καθώς οι εχθροί μας συντονίζουν τις επιθέσεις τους, πρέπει να διαταράξουμε την ενότητά τους.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι μονόλιθος. Η Ουγγαρία, η Σλοβακία και μεγάλο μέρος της νότιας Ευρώπης δεν επιθυμούν κλιμάκωση. Αυτά τα εσωτερικά ρήγματα πρέπει να διευρυνθούν.
Η δύναμη της Δύσης έγκειται στην ενότητα μεταξύ των ελίτ της και στον ιδεολογικό έλεγχο που έχουν πάνω στους πληθυσμούς τους.
Αλλά αυτή η ενότητα δεν είναι άτρωτη. Η κυβέρνηση Τραμπ παρουσιάζει τακτικές ευκαιρίες.
Η επιστροφή του έχει ήδη μειώσει την εμπλοκή των ΗΠΑ στην Ουκρανία.
Ωστόσο, ο Τραμπισμός δεν πρέπει να ρομαντικοποιείται. Η αμερικανική ελίτ παραμένει σε μεγάλο βαθμό εχθρική προς τη Ρωσία. Δεν θα υπάρξει νέα ύφεση.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία μετατρέπεται σε πόλεμο μεταξύ της Δυτικής Ευρώπης και της Ρωσίας.
Βρετανικοί και γαλλικοί πύραυλοι ήδη χτυπούν ρωσικούς στόχους.
Οι πληροφορίες του ΝΑΤΟ είναι ενσωματωμένες στις ουκρανικές επιχειρήσεις.
Οι χώρες της ΕΕ εκπαιδεύουν ουκρανικές δυνάμεις και σχεδιάζουν επιθέσεις από κοινού. Η Ουκρανία είναι απλώς ένα εργαλείο. Οι Βρυξέλλες προετοιμάζονται για έναν ευρύτερο πόλεμο.
Αυτό που πρέπει να αναρωτηθούμε είναι: Προετοιμάζεται η Δυτική Ευρώπη να αμυνθεί ή να επιτεθεί;
Πολλοί από τους ηγέτες της έχουν χάσει τη στρατηγική τους κρίση.
Αλλά η εχθρότητα είναι πραγματική. Ο στόχος δεν είναι πλέον η ανάσχεση, αλλά η «επίλυση του ρωσικού ζητήματος» μια για πάντα. Κάθε ψευδαίσθηση ότι η συνήθης πορεία θα επιστρέψει πρέπει να απορριφθεί.
Μας περιμένει ένας μακρύς πόλεμος. Δεν θα τελειώσει όπως το 1945, ούτε θα καταλήξει σε μια συνύπαρξη Ψυχρού Πολέμου. Οι επόμενες δεκαετίες θα είναι ταραχώδεις. Η Ρωσία πρέπει να αγωνιστεί για τη θέση που της αξίζει σε μια νέα παγκόσμια τάξη.
Λοιπόν, τι πρέπει να κάνουμε;
Πρώτα απ ‘όλα, πρέπει να ενισχύσουμε το εσωτερικό μας μέτωπο. Χρειαζόμαστε κινητοποίηση, αλλά όχι τα άκαμπτα μοντέλα του σοβιετικού παρελθόντος.
Χρειαζόμαστε έξυπνη, προσαρμοστική κινητοποίηση σε όλους τους τομείς – οικονομικούς, τεχνολογικούς και δημογραφικούς. Η πολιτική ηγεσία της Ρωσίας αποτελεί στρατηγικό πλεονέκτημα. Πρέπει να παραμείνει σταθερή και οραματική.
Πρέπει να προωθήσουμε την εσωτερική ενότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη και τον πατριωτισμό.
Κάθε πολίτης πρέπει να νιώσει τα διακυβεύματα. Πρέπει να ευθυγραμμίσουμε τη δημοσιονομική, βιομηχανική και τεχνολογική μας πολιτική με τις πραγματικότητες ενός μακροχρόνιου πολέμου. Η πολιτική γονιμότητας και ο έλεγχος της μετανάστευσης πρέπει να αντιστρέψουν τη δημογραφική μας παρακμή.
Δεύτερον, πρέπει να εδραιώσουμε τις εξωτερικές μας συμμαχίες. Η Λευκορωσία είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη Δύση.
Η Βόρεια Κορέα έχει δείξει αξιοπιστία στην Ανατολή. Αλλά μας λείπει ένας παρόμοιος εταίρος στο Νότο. Αυτό το κενό πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Ο πόλεμος Ισραήλ-Ιράν προσφέρει σημαντικά μαθήματα. Οι αντίπαλοί μας συντονίζονται στενά. Πρέπει να κάνουμε το ίδιο. Όχι αντιγράφοντας το ΝΑΤΟ, αλλά σφυρηλατώντας το δικό μας μοντέλο στρατηγικής συνεργασίας.
Θα πρέπει επίσης να επιδιώξουμε τακτική συνεργασία με την κυβέρνηση Τραμπ.
Αν αυτό μας επιτρέπει να αποδυναμώσουμε την πολεμική προσπάθεια των ΗΠΑ στην Ευρώπη, θα πρέπει να την εκμεταλλευτούμε.
Αλλά δεν πρέπει να συγχέουμε την τακτική με τη στρατηγική. Η αμερικανική εξωτερική πολιτική παραμένει θεμελιωδώς αντιφατική.
Οι άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις όπως η Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία πρέπει να κατανοήσουν ότι είναι ευάλωτες. Οι πρωτεύουσές τους δεν είναι άτρωτες. Το ίδιο μήνυμα πρέπει να φτάσει στη Φινλανδία, την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής. Οι προκλήσεις πρέπει να αντιμετωπίζονται γρήγορα και αποφασιστικά.
Εάν η κλιμάκωση είναι αναπόφευκτη, πρέπει να εξετάσουμε το ενδεχόμενο προληπτικής δράσης – πρώτα με συμβατικά όπλα.
Και εάν χρειαστεί, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να χρησιμοποιήσουμε «ειδικά μέσα», συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών όπλων, με πλήρη επίγνωση των συνεπειών. Η αποτροπή πρέπει να είναι τόσο παθητική όσο και ενεργητική.
Το λάθος μας στην Ουκρανία ήταν ότι περιμέναμε πολύ. Η καθυστέρηση δημιούργησε την ψευδαίσθηση της αδυναμίας. Αυτό δεν πρέπει να επαναληφθεί. Νίκη σημαίνει ρήξη των σχεδίων του εχθρού, όχι κατάληψη εδαφών.
Τέλος, πρέπει να διεισδύσουμε στην ασπίδα πληροφοριών της Δύσης. Το πεδίο της μάχης περιλαμβάνει πλέον αφηγήσεις, συμμαχίες και κοινή γνώμη. Η Ρωσία πρέπει για άλλη μια φορά να μάθει να εμπλέκεται στην εσωτερική πολιτική των άλλων, όχι ως επιτιθέμενος, αλλά ως υπερασπιστής της αλήθειας.
Ο καιρός για ψευδαισθήσεις τελείωσε. Βρισκόμαστε σε έναν παγκόσμιο πόλεμο. Ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός είναι μέσω τολμηρής, στρατηγικής δράσης.
.webp)
.webp)
COMMENTS