Νικηταράς ο Τουρκοφάγος
Όλοι οι μεγάλοι της Επανάστασης του 1821, Κολοκοτρώνης, Νικηταράς, Καραϊσκάκης, Ανδρούτσος, Μακρυγιάννης, Πλαπούτας, Καποδίστριας, αντιμετώπισαν την εχθρότητα του νέου ελληνικού κράτους των ξένων προστατών και των γραικύλων. Θα περιοριστούμε στον Νικηταρά (Νικήτας Σταματελόπουλος, 1877 – 1849) ανηψιός του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη:
Ο Νικηταράς ήταν ανδρείος καπετάνιος, δίκαιος και γενναιόψυχος, γι’ αυτό και τον λάτρευαν οι στρατιώτες του.
Ο Γερμανός φιλέλληνας ιατρός Bojons, εντυπωσιασμένος από την προσωπικότητα του Νικηταρά γράφει: «Και ο τελευταίος από τους ανθρώπους του είναι πλουσιότερος από αυτόν. Δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για λάφυρα. Αγωνίζεται μόνο για την ελευθερία. Το θάρρος του είναι ακαταδάμαστο. Ρίχνεται στη μάχη ασυγκράτητος. Πρώτος αρχίζει, τελευταίος τελειώνει. Και τον πασά αν σκοτώσει δεν σταματάει ώσπου να μην απομείνει ούτε ένας εχθρός. Ο ίδιος μου είπε πως μέσα σε μισό χρόνο σκότωσε πάνω από 300 Τούρκος. Γι’ αυτό τον ονόμασαν Τουρκοφάγο. Δείχνει στους άλλους μεγαλοψυχία και φιλικά αισθήματα. Τον εκτιμούν όλοι και ο λαός και οι στρατιώτες του».
Είναι παρατηρήσεως άξιον πως ο Γερμανός εθελοντής C.M. Schrebian, επίσης σκιαγραφεί τον Νικηταρά ως: «Γενναίος και ανιδιοτελής, 50 χρόνων περίπου, μέτριο ανάστημα, γεροδεμένος, αλλά όχι παχύς. Το παρουσιαστικό του και κυρίως οι τρόποι του σου θυμίζουν τους ήρωες της αρχαίας Ελλάδας. Ανάμεσα στους θαρραλέους και στους ριψοκίνδυνους είναι ο πρώτος. Τους ξεπερνάει όλους στην ευστροφία, στη δραστηριότητα και στην ευγένεια, και σου εμπνέει εμπιστοσύνη. Λακωνικός στην ομιλία του που ζωντανεύει από μία ζεστή φωνή, αδράχνει γρήγορα και δυναμικά την κατάσταση, ενώ τα γλυκά γαλάζια μάτια του ερευνούν, προσπαθώντας να διαπεράσουν τον συνομιλητή του. Παντού διακρίνει την κατάλληλη στιγμή και ξέρει να την εκμεταλλευτεί σωστά. Παίρνει αμέσως αποφάσεις και καταστρώνει επιτόπου σχέδια για δράση με τόση γρηγοράδα και σιγουριά που προκαλεί τρόμο στον εχθρό. Οι στρατιώτες τον λατρεύουν. Τους μαθαίνει να τον ακολουθούν στη μάχη για τη δόξα, αλλά και στο δρόμο που καρτερεί ο θάνατος».
Και γι’αυτόν τον γενναίο και ανιδιοτελή ήρωα ήρθε η σειρά της «ανταμοιβής» από το νεοσύστατο ελληνικό κράτος: Η φυλάκισή του.
Το 1839 είναι ένας χρόνος αναταραχών για την Ελλάδα. Το ίδιο έτος ως μέλος της «Φιλορθόδοξης Εταιρείας» η αστυνομία επί Όθωνος τον συλλαμβάνει τον Νικηταρά με τη κατηγορία ότι επεδίωκε να δολοφονήσει τον Όθωνα!
Προφυλακίζεται και δικάζεται. Αθωώνεται αλλά με υπογραφή του Όθωνα οδηγείται και πάλι στις φυλακές Αιγίνης ως επικίνδυνος! Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει η μεγάλη περιπέτεια του ήρωα της επανάστασης. Ο ίδιος αρρώστησε με ζάχαρο το οποίο του κατέστρεψε τα μάτια. Η συμπεριφορά των ξένων – Όθωνα και Βαυαρών – βασάνισε απάνθρωπα εκείνον που έδωσε τη μισή ζωή του πολεμώντας, 30 χρόνια, τους Τούρκους για να ελευθερωθεί το έθνος.
Ο Νικηταράς αποφυλακίζεται την 18η Σεπτέμβρη του 1841 με παρέμβαση του Μακρυγιάννη και ο λαός τον αποθεώνει. Ο Νικηταράς βγαίνει από τη φυλακή ως ερείπιο, και η μοίρα τον χτυπάει και πάλι.
Η κόρη του βλέποντας τον πατέρα της ελεύθερο από τη χαρά της τρελαίνεται.
Την 25η Σεπτεμβρίου του 1849, πέθανε ο ήρωας ζητιανεύοντας στα σοκάκια του Πειραιά. Ετάφη δίπλα στον τάφο του αρχηγού του, του Γέρου του Μοριά, στο Α΄ Νεκροταφείο, και έκτοτε αγνοείται ο τάφος του! Το δε σπίτι όπου γεννήθηκε ο Νικηταράς, ερείπιο μέχρι σήμερα αναστηλώνεται μετά από 200 χρόνια.
Το νεότερο Ελληνικό Κράτος δεν μπόρεσε να φροντίσει τον τάφο του αλλά ούτε και τόσα χρόνια να μεριμνήσει για το σπίτι που γεννήθηκε. Αυτή είναι η ανταμοιβή του για την ελευθερία μας. Και σήμερα που η Ελλάδα κινδυνεύει είναι ευκαιρία να ξαναανακαλύψουμε ότι το Είκοσι Ένα παραμένει η συνείδηση του Έθνους.