Κυριακή της Αποκριάς 2020. Χτυπάει το τηλέφωνο. Ο Δημήτρης Ζαπρούδης στην γραμμή. Μου λέει:
“Χορταίνω ΟΜΟΨΥΧΙΑ. Νιώθω ότι ζω στιγμές του έπους του 1940. Έχω να κοιμηθώ δυο ημέρες αλλά δεν αφήνω τη θέση μου. Πρέπει να καθοδηγώ τους νέους εθνοφυλακες σε κάθε τους ενέργεια. Στρατός, αστυνομία και εθνοφυλακή είμαστε μια γροθιά. Απέναντι είναι κάποιοι που τους κατευθύνουν. Ίσως είναι γκρίζοι λύκοι.
Οι κάτοικοι των χωριών ζυμώνουν ψωμιά και μας φέρνουν φαγητό. Η Εγνατία οδός έκλεισε από τους Έλληνες που θέλουν να έρθουν να βοηθήσουν. Όποιος θέλει μπορεί να κάνει εγγραφή στην εθνοφυλακή και να λάβει εντολές για την αποστολή του.
Μπορεί να είμαι 57 αλλά μόνο στην Ελλάδα έχω χρέος… παππούς… αδερφός πέθαναν για την σημαία… Τους το χρωστάω αδερφέ… δεν πουλιόμαστε όλοι… ευχαριστώ… τρέχουν τα μάτια μου
Μην ακούτε τα κανάλια. Όλοι εδώ είμαστε μια γροθιά… Υπάρχει ΟΜΟΨΥΧΙΑ…
ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!!! “
